Punjabi Essay on "Ek Mahan Aurat di Jeevani" "ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਔਰਤ ਦੀ ਜੀਵਨੀ " Paragraph for Class 8, 9, 10, 11, 12 of Punjab Board, CBSE Students.

ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਔਰਤ ਦੀ ਜੀਵਨੀ  
Ek Mahan Aurat di Jeevani

27 ਅਗਸਤ 1910 ਨੂੰ ਯੂਗੋਸਲਾਵੀਆ ਵਿੱਚ, ਪਿਆਰ, ਸਨੇਹ ਅਤੇ ਦਾਨ ਨਾਲ ਭਰੇ ਦਿਲ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਬੱਚੀ ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ ਜਿਸਦਾ ਸਾਰਾ ਜੀਵਨ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੀ ਭਲਾਈ ਲਈ ਸਮਰਪਿਤ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਜਾਤ-ਪਾਤ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਗਰੀਬ, ਬਿਮਾਰ ਅਤੇ ਦੁਖੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਬਣ ਗਈ। ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੀ ਪੰਥੀ ਪੱਖਪਾਤ ਤੋਂ। ਉਹ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹਾਨ ਔਰਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਵਜੋਂ ਸਨ - ਉਹਨਾਂ ਮਹਾਨ ਔਰਤ ਦਾ ਨਾਮ ਮਦਰ ਟੈਰੇਸਾ ਸੀ।

ਮਦਰ ਟੈਰੇਸਾ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਅਲਬੇਨੀਅਨ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਨਾਮ ਮਿਸਟਰ ਨਿਕੋਲਾ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਦਾ ਨਾਮ ਸ਼੍ਰੀਮਤੀ ਡਰਾਨਾ ਸੀ। ਟੇਰੇਸਾ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਤੀਜੀ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਬੱਚੀ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬਚਪਨ ਦਾ ਨਾਮ ਐਗਨਸ ਸੀ।

ਲਗਭਗ ਪੰਜ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਦੇ ਹੋਰ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ, ਉਹ ਨੇੜਲੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਗਏ ਜਿੱਥੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਰਸਮੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੀ ਏ.ਬੀ.ਸੀ. ਸਿੱਖੀ। ਸੱਤ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਗੁਆ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਪਰਿਵਾਰ ਬਹੁਤ ਗਰੀਬੀ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਿਆ। ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ 16 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਰਸਮੀ ਸਿੱਖਿਆ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

ਜਿਉਂ-ਜਿਉਂ ਉਹ ਵੱਡੇ ਹੁੰਦੇ ਗਏ, ਉਹ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬ, ਉਦਾਸੀਨ ਅਤੇ ਬੇਚੈਨ ਹੋ ਗਈ। ਉਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਾ ਰਹੇ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਕਰੇ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਮਨ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਲਈ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਗਰੀਬਾਂ ਅਤੇ ਬਿਮਾਰਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੈ ਇੱਕ ਫ੍ਰੈਂਚ ਨਨ ਟੇਰੇਸਾ ਮਾਰਟਿਨ ਦੇ ਬਾਅਦ ਟੇਰੇਸਾ ਦਾ ਨਾਮ ਲਿਆ ਅਤੇ ਯੂਗੋਸਲਾਵੀਆ ਦੇ ਇੱਕ ਈਸਾਈ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਈ। ਮਿਸ਼ਨਰੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਹ 1929 ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਆਈ ਅਤੇ ਕਲਕੱਤਾ ਵਿੱਚ ਸੈਟਲ ਹੋ ਗਈ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਗਰੀਬ ਅਨਪੜ੍ਹ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕੀਤਾ।

ਕਲਕੱਤੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਜੀਵਨ ਦੌਰਾਨ, ਇੱਕ ਸਵੇਰ, ਉਹ ਕਲਕੱਤੇ ਦੇ ਫੁੱਟਪਾਥ ਵਿੱਚ ਬੇਸਹਾਰਾ ਪਏ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਬਿਮਾਰ ਬਜ਼ੁਰਗ ਕੋਲ ਆਈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂਦੀ ਬੇਵੱਸ ਹਾਲਤ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਹੀ ਅੰਦਰ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਹੋਇਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹਨਾਂ ਨੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਗਰੀਬਾਂ, ਬਿਮਾਰਾਂ ਅਤੇ ਕੰਗਾਲਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਲਈ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਮੋੜ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਹਾਨਤਾ ਵੱਲ ਲਿਜਾਇਆ। ਫਿਰ ਚਿੰਤਾ ਦੇ ਨਾਲ, ਪਰ ਬਹੁਤ ਉਮੀਦ ਅਤੇ ਉਤਸੁਕਤਾ ਨਾਲ, ਉਹਨਾਂ ਨੈ 1949 ਵਿੱਚ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਆਫ ਚੈਰਿਟੀ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਗਰੀਬਾਂ, ਬਿਮਾਰਾਂ ਅਤੇ ਕੰਗਾਲ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪੂਰੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਆਪਣੇ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਆਫ ਚੈਰਿਟੀ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਸੱਠ ਸਕੂਲ ਅਤੇ 200 ਤੋਂ ਵੱਧ ਡਿਸਪੈਂਸਰੀਆਂ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ। ਉਹਨਾਂ 5 ਸਤੰਬਰ 1997 ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੱਕ ਮਨੁੱਖਤਾ ਲਈ ਇੱਕ ਮਾਂ ਵਰਗੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ।

ਟੇਰੇਸਾ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਗਰੀਬਾਂ, ਬਿਮਾਰਾਂ ਅਤੇ ਕੰਗਾਲਾਂ ਦੀ ਵਿਸ਼ਵ-ਵਿਆਪੀ ਮਾਂ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਸਾਦੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਦਾ ਆਦਰਸ਼ ਪ੍ਰਤੀਕ ਸਨ। ਉਹ ਇੱਕ ਮਿਸਾਲੀ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨੀ ਵੀ ਸਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਉਹ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਅਤੇ ਰਾਸ਼ਟਰਾਂ ਵਿੱਚ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਆਪਸੀ ਸਮਝ ਦੀ ਇੱਕ ਆਦਰਸ਼ ਸਰਪ੍ਰਸਤ ਸਨ।

ਦੁਨੀਆ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਤੋਂ ਇੰਨੀ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਈ ਕਿ ਮਨੁੱਖਤਾ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਨਿਰੰਤਰ ਸੇਵਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮਾਨਤਾ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਦੁਨੀਆ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਈ ਡਿਗਰੀਆਂ, ਸਨਮਾਨ ਅਤੇ ਪੁਰਸਕਾਰਾਂ ਨਾਲ ਨਿਵਾਜਿਆ। 1962 ਵਿੱਚ, ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਦਮ-ਸ਼੍ਰੀ ਦਾ ਖਿਤਾਬ ਦਿੱਤਾ। 1972 ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸਮਝ ਲਈ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ ਪੁਰਸਕਾਰ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। 1978 ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵ ਸ਼ਾਂਤੀ ਲਈ ਨੋਬਲ ਪੁਰਸਕਾਰ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। 1980 ਵਿੱਚ, ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਰਤਨ ਸਨਮਾਨ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ। 1993 ਵਿੱਚ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਰਾਜੀਬ ਗਾਂਧੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਪੁਰਸਕਾਰ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਉਹ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਗਈ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੁਆਰਾ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸਨਮਾਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਨਮਾਨਾਂ ਅਤੇ ਪੁਰਸਕਾਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਸਾਰਾ ਪੈਸਾ ਗਰੀਬਾਂ ਅਤੇ ਦੁਖੀ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਖਰਚ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।

ਸਰੋਜਨੀ ਨਾਇਡੂ, ਐਨੀ ਬੇਸੈਂਟ, ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ, ਅਰੁਣਾ ਆਸਫ ਅਲੀ ਅਤੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਔਰਤਾਂ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀਆਂ ਮਹਾਨ ਔਰਤਾਂ ਵਜੋਂ ਵੀ ਮਾਨਤਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ; ਪਰ ਮਦਰ ਟੇਰੇਸਾ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹਾਨ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਿਆਪਕ ਅਤੇ ਸਰਵ ਵਿਆਪਕ ਸਨ।

ਮਦਰ ਟੈਰੇਸਾ ਮਨੁੱਖਤਾ ਲਈ ਭਲਾਈ ਸੇਵਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਇੰਨੀ ਵਿਅਸਤ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਦੇ ਬੰਧਨ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਦਾ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਅਤੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਕੁਆਰੀ ਰਹੀ। 

ਸਾਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਹਾਨ ਆਦਰਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।